Η » τέχνη » του ποιείν θύματα ; η «τέχνη» του αιώνα μας; Η Οργουελιανή πραγματικότητα ;
Ίσως…
Είμαστε σαν τα χρυσόψαρα , χρυσοί και ασφαλείς…
Μέσα στη γυάλα μας , και ξέρεις , συναρτήσει του μεγέθους της γυάλας , εξαρτάται το πόσο αναπτυσσόμαστε….
Και το μέγεθος της γυάλας ελάχιστα το ορίζουμε εμείς προσωπικά..
Όμως…
Υπάρχουν και τα ψάρια στο ποτάμι.. Ελεύθερα μεν , υπό την απειλή του εκάστοτε αγκιστριού δε..
Σκέψου αυτά τα ορφανά ψάρια. Σου θυμίζουν κανέναν;…Τον άστεγο; τον πρόσφυγα; τον άμαχο πολέμου; κάποιον άλλον μήπως;…..
Όταν αυτός που μας πετάει στις γυάλες , αποφασίσει να μας αμολήσει στο ποτάμι; Τότε ποιος θα είναι εκεί για μας;
Ποιό αγκίστρι μας καρτεράει;
Και θυμήσου πως όλοι είμαστε ψάρια , απλά ορισμένα ψάρια από μας είναι μιμητές ψαράδων.(κακές απομιμήσεις κυρίως)
Ας μην αρκούμαστε στο να είμαστε πρώτοι στη γυάλα μας(εκ του πρώτος στο χωριό) , ο ωκεανός είναι απέραντος .
Βινύλιος 